Ik heb altijd geweten dat ik een perfectionist was, en als ze mij vroegen om mijn beste en slechtste eigenschap te noemen, was dat ook steevast mijn antwoord. Mijn slechtste eigenschap omdat het zeer moeilijk voor me was om tevreden te zijn over mijn werk (er was toch altijd wel iets dat beter kon) en mijn beste eigenschap omdat je ervan op aan kon dat mijn werk altijd van hoge kwaliteit was.
Het was ook de eigenschap waar ik het trotste op was, omdat het me al zo ver had gebracht, ervoor zorgde dat ik nooit opgaf en volledig was waar ik voor stond.
Nooit had ik gedacht dat net dat mijn valkuil zou worden. Doorgaan was de enige boodschap die nog telde... letterlijk tot je erbij neer valt.
Zoals ik al eerder aangaf, heeft het boek van Marcel Hendrickx over perfectionisme 'Zeg me dat ik oké ben', voor mij echt het verschil gemaakt in het herstel van mijn burn-out. Ik kon eindelijk mijn patroon van perfectionisme onder ogen zien en ging er gelijk mee aan de slag. Hier vind je de bespreking van het boek en ik hoop dat het je aanzet tot het effectief lezen van het boek en dat het ook voor jou een hulpmiddel kan zijn om je te bevrijden van het belemmerende patroon van perfectionisme.
